Eind 2022 deed ik mee aan de Masterclass Reisjournalistiek van National Geographic. Ruim 45 man deed mee en de beste schrijver mocht mee op persreis naar Malta. Ik maakte geen kans. Dacht ik. Totdat mijn naam ineens op het grote scherm verscheen en ik de echte wereld van reisjournalistiek ingeslingerd werd. Lees hieronder het winnende verhaal.
In de voetsporen van pioniers
Met een onheilspellend gevoel in mijn buik kijk ik naar de donkere rotsmassa die boven me uittorent: de Buchaille Etive Mòr, één van de 282 Munro’s -bergen boven de 3000 voet- die Schotland rijk is. Mijn voeten zitten stevig vastgesnoerd in zware wandelschoenen en aan mijn rugzak bungelen de lichtgewicht wandelstokken die ik speciaal voor dergelijke beklimmingen heb aangeschaft.
De kleine Suzuki Jimny op de parkeerplaats naast de A82 verwordt langzaam tot een stipje terwijl ik steeds hoger klim op het smalle stenige paadje dat de winderige zuidhelling van de berg op slingert. De zon werpt zijn eerste stralen op de oranje bergflanken en ik houd even in als ik vanuit mijn ooghoek beweging registreer. Hoger op de helling staat een kudde edelherten te grazen. Het tafereel oogt vredig maar ik zie dat een mannetje met een immens gewei me nauwlettend in de gaten houdt. Zijn spieren staan strak van de spanning die ik ook door mijn eigen lichaam voel gieren.
Schaduw
Alhoewel de lucht strakblauw is ligt er een schaduw over mijn gedachten. ‘De bergen zijn geen plek voor kleine meisjes zoals jij’, galmt de stem van mijn oude basisschoolleraar door mijn hoofd. Onwillekeurig herinnert hij me aan de gebeurtenis van drie dagen eerder, toen ik besluiteloos voor de deur van de Clachaig Inn stond waar die avond de mountain safety lectures gehouden zouden worden.
Binnen werd een microfoon neergezet en waren medewerkers van de pub bezig met het slepen van bankjes en een kleine tafel. Door het lichtbeslagen raam zag ik dat de pub goed vol zat met enkel mannen van middelbare leeftijd. Mannen met gezichten als van leer en spieren als staalkabels, gehuld in gehavende outdoorkleding. Ik bleef aarzelend staan met mijn hand op de deurklink, om me vervolgens om te draaien en met een knoop in mijn maag terug te keren naar mijn blokhut. Alhoewel ik had uitgekeken naar deze avond durfde ik niet over de drempel van de bar te stappen. Te geïntimideerd door het volledig mannelijke publiek en de wolken testosteron die door de kier van de deur naar buiten sijpelden.
Razend
‘Ik hoor hier niet ik hoor hier niet ik hoor hier niet’ zingt het door mijn hoofd op het ritme van mijn voetstappen totdat het gebulder van water mijn overpeinzingen doorbreekt. Ik ben bij het stroompje uitgekomen dat ik volgens de routebeschrijving moet oversteken. Het woord ‘stroompje’ doet echter geen recht aan de snelstromende rivier die plotseling mijn pad kruist. Door de vele regen van afgelopen week is hij aangezwollen tot een razende watermassa, klaar om me mee te sleuren en vele meters lager op de rotsen neer te kwakken.
Onzeker volg ik de rivier totdat ik een doorwaadbaar lijkend stuk zie en voorzichtig het water in stap. De sterke stroming trekt aan mijn voeten maar met behulp van mijn wandelstokken lukt het me om mijn evenwicht te bewaren. Ik ben dankbaar voor de gamaschen die ervoor zorgen dat het ijzige water niet mijn schoenen in stroomt en dat ik niet gekleed hoef te gaan in lange wollen rokken, zoals de dames van de Ladies Scottish Climbing Club over wie ik de vorige dag een expositie heb bezocht.
Ladies Scottish Climbing Club
De Ladies Scottish Climbing Club (LSCC) werd in 1908 opgericht door Jane Inglis Clark en is de oudste nog bestaande klimvereniging exclusief voor vrouwen. Verontwaardigd omdat ze zich niet mocht aansluiten bij de Scottish Mountaineering Club besloot Jane om samen met haar dochter een eigen club op te richten waarna ze -samen met een klein clubje vrouwelijke pioniers- de Schotse heuvels bestormden en verschillende first ascents claimden, waaronder die van de Buchaille Etive Mòr. Onwillekeurig moet ik glimlachen bij het beeld dat in me opdoemt: een stel dames dat in wapperende rokken en flaphoeden spijkers in hun schoenen aan het slaan is voor extra grip op de gladde rotsen.
Alleen
Dan slaat mijn onzekerheid om in woede. Deze dames zijn meer dan 100 jaar geleden begonnen aan de klim naar gelijkheid en nog steeds wordt meisjes op de basisschool verteld dat ze niet thuishoren in de bergen? ‘Dat zullen we nog wel eens zien’ mompel ik vastberaden tegen mezelf. Met een hernieuwde kracht klim ik verder op het smalle paadje. De oranje drassigheid heeft plaatsgemaakt voor een stenig maanlandschap en al gauw ga ik over op handen en voeten. De herten zijn uit het zicht verdwenen, evenals de kleine Suzuki in het dal. Ik ben alleen in een vijandige wereld waar kartelige rotsen en ijzige windvlagen de dienst uitmaken.
Dan valt de grond onder me weg en sta ik op de top van de Buchaille Etive Mòr. De wind brult om me heen en aan mijn voeten liggen de grillige pieken en dalen van de Schotse Hooglanden. Vanbinnen is het stil. Mijn demonen uit het verleden de mond gesnoerd door de dames van de LSCC. Terwijl ik vol ontzag het spectaculaire berglandschap in me opneem beloof ik aan mezelf dat ik nooit zal stoppen met klimmen. Op jacht naar gelijkheid, in de voetsporen van pioniers.
0 Comments