Misplaatst

Zodra we op de terugreis de grens met Nederland overgaan bekruipt het me: een misplaatst gevoel. 
Alsof ik een vreemde diersoort ben in een habitat dat niet voor mij is gemaakt. De onzekerheid nestelt zich in mijn spieren en trekt mijn schouders omhoog. 
Bij het tankstation probeer ik onopvallend de takjes en blaadjes uit mijn haren te trekken terwijl naast me strakgekapte dames in gladgestreken blouses hun lippenstift staan bij te werken. 
De lijnen worden rechter, de snelwegen drukker, iedereen volgt een strakke choreografie maar is vergeten mij de danspassen te vertellen. Hoe dieper we het land in rijden hoe overtuigder ik raak: in Nederland is geen ruimte voor rommelige breinen die buiten de lijntjes willen kleuren. 
Dus begin ik weer met zoeken. Zoeken naar een thuis, een plek die me niet gek maakt van onrust. Plannen worden gesmeed, landen worden verkend en avonturen worden beleefd. Ik vind vrede in het dwalen en kan weer lachen om mijn eigen rommelige zelf. Want heel eerlijk vind ik het niet zo erg dat ik mijn plekje nog niet heb gevonden. De zoektocht zelf brengt me immers op verschrikkelijk veel mooie plaatsen.