‘Where you gonna go, where you gonna sleep tonight…’
Een tijdlang was het mijn levenslied. Ik zwierf door Europa als kajakinstructeur, raasde bijna dagelijks over wilde rivieren en beklom tussendoor de verlaten pieken van de Julische Alpen, waarbij ik onophoudelijk een valse versie van Amy McDonald’s megahit zong om beren (en waarschijnlijk andere wandelaars) op afstand te houden.
Een vast adres had ik niet en op mijn kajak na pasten al mijn bezittingen in een versleten rugzak. Dat ik afraasde op een vernietigende waterval die de koers van mijn leven definitief zou veranderen had ik niet door. Ik was vrij en voelde me rijker dan ooit.
Een kajakongeluk – dat me een deel van de mobiliteit in mijn rechterarm zou kosten – maakte een einde aan mijn vrijbuitersleventje.
Ik belandde bij mijn ouders op de bank tussen de brokstukken van mezelf.
Een psycholoog hielp me ze te lijmen. Sommige stukjes moesten weg, van anderen kon ik geen afscheid nemen. Die bleven verstoffen in een hoekje. Net als mijn kajak in de schuur.
Zes jaar bleven ze liggen. Uit het oog maar niet uit het hart.
Tot nu.
Want er kwam een opdracht langs. Eentje waar ik geen nee tegen kon zeggen. Voor deze klus haal ik deze scherpe stukjes van mezelf weer tevoorschijn, stof ze af, net als mijn kajak, en druk ze zachtjes weer op hun plek.
Eind augustus mag ik weer over wilde rivieren razen, Sloveense pieken beklimmen en de vrijheid van het water voelen stromen. Niet als instructeur dit keer maar als journalist. Ik kan duizend woorden gebruiken om te vertellen hoe gelukkig ik hiervan word, of ik kan het kort en bondig samenvatten zoals Amy McDonald.
This. Is. The. Life.
0 Comments