Dansen tussen de gieren

   Zorgvuldig haal ik de kronkels uit het felgroene klimtouw. Ik zou willen dat ik de kluwen in mijn onrustige ADD-brein ook zo makkelijk kon ontwarren, maar bij de gedachte aan onze terugreis naar Nederland morgen neemt die vertrouwde innerlijke onrust weer bezit van me.

   Ik bind me in en begin te klimmen. Mijn ogen jagen naar grepen, naar rimpelingen in de rots die dienst kunnen doen als voettreetjes. De kristallen van het oranje steen graven zich in mijn vingertoppen en mijn benen strekken zich uit. Ik geef me over aan het delicate spel van balans, rots en spierspanning en voel mijn gedachten vertragen. 

   ‘Stand!’ roep ik even later naar beneden. Ik krimp ineen bij het horen van mijn schelle stem. Het woord stuitert heen en weer tussen de steile rotswanden van de Serra de Montsant. Een stoffige oranje wereld, hier en daar onderbroken door donkergroene cactusachtigen en de zachtroze bloesem van amandelbomen. 

   Een groep gieren glijdt geruisloos langs me heen, drijvend op de thermiek van de opwarmende bergen die jaarlijks vele klimmers naar Margalef lokken. De warmte van de zon streelt mijn gehavende lichaam en in stilte haal ik het touw in terwijl mijn partner klimt. Als hij naast me is neem ik het materiaal over en begint mijn verticale dans opnieuw.    

   Een schreeuw uit het dal doorbreekt mijn focus. Ik kijk naar beneden en zie in de verte mijn busje staan. Het gedeukte campertje dat me morgen weer naar het hectische Nederland zal brengen. 

   Dan glijdt mijn voet weg en komt mijn volledige gewicht aan mijn armen te hangen. De pijnscheut die door mijn schouder giert herinnert me ruw aan mijn schouderoperatie en de diepe afgrond waar ik nadien in belandde. Een flits van twijfel schiet door me heen. Door de pijn heen bijten? Of toegeven en mezelf de diepte in laten storten? De tijd stopt terwijl mijn onderlichaam van de wand afdraait. Een van mijn vingertoppen scheurt en ik voel iets warms langs mijn vinger stromen. De gedachten aan het donkere Nederland duw ik weg. Ik wil nog niet loslaten. 

   Met een uiterste krachtsinspanning dwing ik mijn voeten naar de rotswand. Een golf van opluchting stroomt door me heen als mijn teen een ribbeltje vindt dat mijn gewicht wil dragen. De balans is hersteld en ik dans verder. In harmonie met mijn gedachten, de rots, en de gieren van Margalef.